De Reismeiden

Reisverslag Fred - rondreis Italië juli 2021

Dag 1 en 799 kilometer op de teller

Gisteren bleken we gelukkig weer PCR negatief en dus konden we vandaag op weg naar Italië. 25 dagen door de mooiste streken en stadjes; heerlijk eten en drinken, maar ook luieren aan het strand. Jullie kunnen weer meelezen en mocht je enthousiast worden; de ReisMeiden boeken deze reis graag voor je.

Onze 1e stop is in Kempten, Zuid-Duitsland. Vlak voor Oostenrijk ligt Kempten er prachtig bij, met zijn mooie pleinen en uitgebreide keuze aan terrassen. Mooie stad met ruime keus aan hotels voor een overnachting. Wij kozen voor het mooie Der Fuersterhof, midden in het centrum. Goed hotel met mooie ruime kamers.

Bij het inchecken werd om de negatieve test gevraagd en moesten wij die even laten zien.

De rit ging voorspoedig tot we Stuttgart naderden en kilometerslange ellende begon. Ruim 2 uur extra reistijd, dus onze stop was zeer welkom.

Wij gaan ons laven en uitrusten. Morgen door naar Garda ……

Dag 2 en 1217 kilometer op de teller

De coronamaatregelen in Duitsland zijn nog net iets strakker. In ieder geval wordt er strenger gehandhaafd en volgen de Duitsers de regels strikt op. Zelfs bij het ontbijt word je geacht handschoentjes te dragen en stapt er, bijvoorbeeld, echt niemand bij je in de lift.

Tijd om naar Italië te gaan. De grens met Oostenrijk wordt vlot genomen en de grenswacht heeft, ondanks de 2-0 nederlaag tegen Oranje geen zin om Nederlanders te pesten. Net in Oostenrijk, bleek de pas die wij zouden nemen afgesloten en kwam Anky (ons navigatie-dametje) met een alternatieve route die slechts 10 km langer was. Zij heeft ervoor geleerd, dus de vriendelijk stem van Anky werd onze wegwijzer. 35 minuten later reden we echter weer in Duitsland!! Gelukkig was zij cum laude afgestudeerd en vlot reden we Oostenrijk weer in, maar nu wilde de grenswacht weten waar wij heen gingen. Ik had al wat zeer grappige opmerkingen voorradig, maar het chagrijn dreef van zijn gezicht en ik besloot gewoon Garda Italië te zeggen. Zijn arrogante smoelwerk en minachtende ‘weiterfahren’, doen een 2-0 nederlaag tegen Oranje zo lekker voelen!!!

De grens met Italië werd gekenmerkt door afwezigheid van ook maar één grenswacht. Met open armen ontvangen de Italianen hun toeristen.

Garda, een van de leuke stadjes in de zuidoosthoek van het Gardameer. We slapen in Villa Telli, een echte villa met adellijke grandeur. Prachtige kamer. Tijd om Garda te bezoeken. De kleine straatjes en prachtige boulevard zijn zeer goed bezet en op de terrassen is nauwelijks een tafeltje vrij.

We liepen naar een wijnhandeltje, waar wij vorig jaar een doosje wijn hadden gekocht. De eigenaresse kende ons nog en wist zelfs dat haar vader de wijn in het hotel had gebracht. Leuk en zeer knap, want we staan echt met een mondkapje voor en ik herken dan bijna niemand. Tijd om een heerlijk gekoelde witte Lugana te openen en te genieten aan de oevers van het Gardameer. Morgen gaan we varen……

Dag 3 en het is varen geblazen

Met de pont naar Malcesine, een vaartocht van 2 uur en 45 minuten. Eerst oversteken naar de oostkant van het Gardameer en dan langs stadjes, waarvan de naam in een gerenommeerde kaaswinkel een doorslaand succes zou zijn. Portese, Salo, Gardone, Maderno, Gargnano, stuk voor stuk pareltjes. Kleine stadjes met een piepklein haventje en kronkelige straatjes die achter elke hoek weer een verrassend beeld geven. Prachtige panden en heerlijke terrassen die uitnodigend een schaduwrijk plekje bieden. Dan weer het meer oversteken en uiteindelijk bij Malcesine van de boot.

Malcesine is één van de meest schilderachtige plaatsen aan het Gardameer en het heeft niet voor niets de bijnaam ‘Parel van het Gardameer’. Romantische doorkijkjes en prachtige oude panden wisselen elkaar af.

Een belangrijke bezienswaardigheid is het kasteel, Castello Scaligeri, dat steil uit het water oprijst aan de rand van Malcesine.

Vanaf de toren van het castello heb je op een hoogte van 70 meter een schitterend uitzicht over Gardameer en de oever aan de overkant, met steile bergen en plaatsen als Limone, Tremosine en Tignale. Aan de andere kant zie de imponerende Monte Baldo.

Bij Malcesine is ook het vertrekpunt van de Funivia Monte Baldo, de kabelbaan naar de top van de Monte Baldo. Tijdens de tocht draaien de cabines van de kabelbaan rond, waardoor je een mooi uitzicht naar alle kanten hebt. Het uitzicht op de top op het Gardameer en de omliggende heuvels is prachtig.

Genoeg toeristisch praat; tijd voor een overweldigende lunch en een goed gekoelde witte Lugana. Het is 33 graden en we moeten nog terug naar Garda en het is lang varen.

Misschien net op tijd om op het terras, met de Italianen naar het voetbal te kijken.

Al enthousiast geworden? De ReisMeiden willen je graag helpen.

Dag 4 en weer varen over de baren

Ken je die mop van dat stel dat naar Desenzano gingen? Ja, die gingen niet.

Op het Italiaanse vaarschema bleek dat onze geplande vaartocht naar Desenzano (op het door ons geplande tijdstip) alleen in het weekend ging. Het alternatief werd Lazise, niet heel toevallig ons meest geliefde stadje bij Garda. Dus onze vaartocht was redelijk kort.

Bij ons speelde nog steeds een voorval dat wij gisteren ervaarde bij Salo. Veel politie op het water en ‘mannen in witte pakken’ op de wal. Geen notie van wat er gebeurd was.

Later bleek dat 3 Duitse toeristen op het meer 2 lokale mensen hadden overvaren met fatale afloop en hier geen melding van hadden gemaakt. Wij oordelen niet en weten niet wat er precies heeft plaatsgevonden, maar triest was het wel.

Het trok een wissel op onze (lees: mijn) nachtrust, maar dingen zijn zoals ze zijn. Triest en tragisch.

Ok, we waren gebleven bij Lazise. Iedereen die er is geweest kent de plaatjes van de haven en de omliggende pleintjes, maar geloof mij: sprookjesachtig mooi en idyllischer kan het niet. Wij hebben echt veel gezien, maar Lazise heeft een plekje in onze top 3.

Met zware benen terug (kan meer oorzaken hebben) weer terug naar Garda en half Garda aan het werk gezet om het voetbal op een groot scherm te zien. Helaas, zelfs doekoes werkten niet. Dan maar op de telefoon, maar geen minder resultaat.

We sluiten af met een poll:

Wat is erger?

1. Jankende kinderen
2. Rokende terrasgangers
3. Keffende …honden.
4. A, B, C.

Morgen gaan we naar Cinque Terre……….

Dag 5 en 1497 kilometer op de teller

Na 2 dagen Gardameer vertrekken we richting Cinque Terre. Eerst een bezoek aan Borghetto sul Mincio. Dit kleine gehucht ligt op fietsafstand van Pesschiera sul Garda. Het is er prachtig. Overal bloemen en rond de resten van de burcht ligt Borghetto lieflijk en idyllisch op zijn gasten te wachten. Zo heerlijk plekje.

Dan door naar Bagnone, net boven La Spezia.

Bagnone maakt deel uit van het Nationale park van de Apennijnen en is een mooie en rustige plek om te bezoeken. De sprankelende rivier Bagnone, met zijn watervalletjes is erg fotogeniek.

Dan het laatste stuk naar Monterosso al Mare. In een volwassen bord spaghetti liggen minder kronkelingen dan in de weg naar Monterosso. Om draaierig van te worden. Smalle wegen; steile hellingen en enorm steile afdalingen, met in iedere bocht een tegenligger. Zeg maar: voor gevorderden.

Monterosso is erg druk. Aan het Garda was het al erg druk, maar hier kan je over de hoofden lopen. Gelukkig weten we hier ook een rustig pleintje te vinden en in de schaduw bij een wijnbar ons drankje te doen. Morgen gaan de andere stadjes verkennen.

Borghetto sul Mincio is een prachtig klein dorpje en zo lief. Zo bloemrijk. Zo idyllisch. Je moet er even geweest zijn. Het ligt op fietsafstand van Pesschiera sul Garda. Hier word je blij van.

Dag 6. Vandaag gaan we treinen in Cinque Terre

De Cinque Terre is een schilderachtige, rotsachtige kuststrook van 15 km die zich uitstrekt tussen Levanto en La Spezia. De naam verwijst naar 5 vissersdorpjes die zich op een spectaculaire manier als het ware vastklampen aan de steile, hoge kliffen.

De dorpjes zijn via het spoor aan elkaar verbonden en dat is veel makkelijker dan met auto de dorpjes te bezoeken. Zeer tijdrovend en geen parkeerplek te vinden. Een dagkaart kost je 16 euro en de treinen rijden zeer regelmatig. In Corniglia is een busrit naar het centrum inbegrepen. Je kan ook alles wandelen, maar dan moet je wel van wandelen, klimmen en klauteren houden. Wij prefereren de trein!!

Het eerste dorpje dat we aandeden was Riomaggiore. De kleurrijke huizen, grenzend aan het kleine haventje geven een bijzonder schouwspel. De kleine vissersbootjes dobberen rond, terwijl de toeristen krioelen door de smalle en steile straatjes.

Dan Manarola, het oudste en piepkleine dorpje. Zeer fotogenieke huizen, in alle kleuren van de regenboog, staan rond het kleine haventje in de zon te stralen.

Corniglia, anders dan de andere stadjes ligt het niet direct aan het water, maar torent op de 100 meter hoge klif boven zee uit. Kleine pleintjes en zeer creatief met de beschikbare ruimte omgaande maken de inwoners dit dorpje tot een waar spektakel.

Vernazza, het meest welvarende stadje, met de grootste haven. Hier is de ontmoetingsplaats de haven, waar een kerkje op het plein de toeristen, die via zee Vernazza binnenkomen, als ware omhelst en het dorpje inzuigt, om de prachtige huizen loggia’s te bewonderen.

In Monterosso al Mare, het grootste dorp van de Cinque Terre, vind je een lange boulevard die wordt geflankeerd door heerlijke stranden en volop horeca.

Hoog boven het dorpje ligt het Convento dei Frati Cappuccini, een uniek klooster dat echt een oase van rust is.

Cinque Terre, als je er eenmaal bent geweest, blijft de herinnering voor eeuwig.

Dag 7 en 1622 kilometer op de teller

Afscheid van Cinque Terre op zijn Freudiaans. De auto stond in een parkeergarage en gelukkig is mijn bijnaam: “het slangenmens”. Met veel draaien en Houdini ontsnappingen lukte het om de auto, schadevrij, naar buiten te krijgen. Ik had aan weerszijde van de auto minder dan 1 cm ruimte en de alarmering stond zwaar in het rood te hijgen. Dan naar het hotel, waar het betaalapparaat weigerde en na veel omhaal eindelijk de rekening voldaan kon worden. Dan via het ‘bord spaghetti’ naar de Autostrada met de waarschuwende woorden van de eigenaresse van onze B&B: “kijk uit, dalende Italianen zijn gek en geven geen ruimte in de bocht”. Het is allemaal gelukt, al was ik voor 09.30 uur helemaal door gezweten en was het stressniveau regelmatig in zeer rood gebied. De rit was 117 kilometer en eindelijk op de Autostrada bleken er veel wegwerkzaamheden en files te staan. Dus, totaal, ruim 3 uur onderweg. Hadden wij een huzarenstukje in de parkeergarage in Cinque Terre geleverd; deze in Pisa komt zeker in de top 3. De airco had mij net ‘droog’ geblazen maar na een rondje steegjes, poortjes en parkeergarage was mijn shirt weer zeiknat.

Inchecken ging snel en vlot, maar de kamer was nog niet klaar. Toen de receptioniste een alternatieve kamer aanbood, brulde Fred: “Ja, ja, doen we”. Hij had niet gehoord dat de kamer op de 4e etage lag en de lift stuk was….

Uiteindelijk zijn we, na een stevige wandeling, want ‘we wisten de weg’ toch op de Piazza dei Miracoli terechtgekomen.

Dit plein heeft niet alleen de ‘scheve toren’ als bezienswaardigheid; ook het Baptiserium, de Dom en het Camposantum zijn een bezoek meer dan waard.

Iedereen moet eigenlijk één keer dit schouwspel hebben gezien en beleefd. Deze gebouwen zijn al uit de 11e eeuw en nog steeds indrukwekkend. Bezoek ook het Piazza dei Cavalieri en dwaal door studentikoos Pisa. Heerlijke pleintjes en dito terrasjes. Wij hebben gekozen voor een rondrit met paard en wagen ‘als troost voor de ontberingen’. Noem het overdreven of decadent, maar wij hebben genoten.

Nu een wijntje op een schaduwrijk terras aan de Arno, de rivier die langzaam door Pisa stroomt…….

Dag 8 en 1739 kilometer op de teller

Om de parkeergarage uit te komen van ons hotel is wederom een staaltje ‘hoge rijschool’ getoond. Gelukkig is onze auto voorzien van 360° camera’s en kan je op de millimeter nauwkeurig manoeuvreren. De parkeeralarmering sloeg aan alle zijden vuurrood uit. Eenmaal op de binnenplaats, bleek de uitgang te zijn geblokkeerd en moest de kok uit de keuken komen om een auto van een gast te verplaatsen. De receptioniste waagde zich er niet aan. Nu weten we ook waarom we de autosleutel moesten afgeven. Het is hier passen en meten.

Eindelijk op weg naar Piombino. Deze stad is vooral bekend als vertrek- en aankomstpunt van de veerboten naar de eilanden Elba, Sardinië en Corsica. De meeste mensen zien daarom alleen de haven en daar doe je Piombino veel mee te kort. Sta erbij stil dat de grote Leonardo da Vinci de oude ommuurde binnenstad heeft ontworpen en de Etrusken hier al een nederzetting, Populonia, stichtten. De oude stadsmuur en prachtig poort, Torrione Rivellino, doen hieraan herinneren. Wandel door de schaduwrijke straatjes en geniet op de boulevard van het zicht op Elba. Elba, het is slechts 40 minuten varen, maar dat gaan we een andere keer doen.

Dag 9 en 1860 kilometer op de teller

Op weg naar Orbetello. Tijdens de rit keken we elkaar aan en vroegen ons af, waarom we eigenlijk dit stadje hadden uitgekozen. Wat was de reden van ons bezoek…….na lang verzinnen wisten we in ieder geval dat tijdens de jubileumuitzendingen van ‘Wie is de mol?’ dit stadje werd aangedaan. We konden er ons niet veel van herinneren en wisten dat het in de buurt van Porto Ercole ligt. Porto Ercole was jarenlang de vakantiebestemming van de Nederlandse koninklijke familie. In 1959 had prins Bernhard er zijn vakantievilla l’Elefante Felice laten bouwen. Als het goed genoeg is voor het koninklijk huis, dan zal het wel aan de C&F norm voldoen. Hoopvol reden we het dorp in en keken uit naar de vrijstaande villa, met terras, tuin en zicht op de zee………maar onze B&B bleek aan een treurig straatje te liggen. De eigenaar zat buiten op een bankje en toonde zijn trots op 2 hoog, in een uitgeleefd pand, was onze kamer, zonder enige luxe, zonder raam en bedompt en sfeerloos. Dit was toch echt anders dan de foto’s op Booking.com beloofden. Het zeezicht en terras(balkonnetje) was vertegenwoordigd aan een eetzaal die nog dieper triest dan je ergste voorstelling was. We moesten wel snel de auto verplaatsen naar de openbare parkeerplaats en dat was eigenlijk wel fijn, want hoe sneller we dat stinkhok uit konden hoe liever. Ok, we zullen er vannacht slapen, maar het is niet erg aanlokkelijk.

Dan Orbetello in……Ok, het heeft een paar aardige straatjes en een paar pleintjes, maar we kunnen er niet veel positiefs over zeggen. De beloofde flamingo kolonie was ook al niet thuis en dus is deze dag niet onze topdag geworden. Jammer, maar het is niet altijd raak. Wij malen er al niet meer om en maken er een eigen feestje van. We hebben slingers meegenomen. Morgen richting San Quirico…

Dag 10. 1980 kilometer op de teller

Vandaag trekken we het, door ons, zo geliefde heuvellandschap van Toscane in. Eerst naar Pitigliano. Het stadje torent hoog boven de tufsteen heuvel uit en maakt indruk met zijn aanblik. Dit is zo’n stadje, waarin je rond wilt lopen. Zeker als het de bijnaam ‘klein Jeruzalem’ draagt, word je nog nieuwsgieriger. Het stelde ons niet teleur. Mooie pleintjes en de bekende smalle Italiaanse straatjes en zeker het kronkelige ‘klein Jeruzalem’ waar trappen aan trappen grenzen en de poortjes en doorgangen laag en smal zijn. Superleuk.

Dan verder en steeds meer heuvels en fantastische vergezichten brengen ons naar San Quirico d’Orcia. Dit stadje ligt midden in de valle d’Orcia in de nabijheid van schitterende wijnstadjes, als Montalcini en Montepulciano en voormalige vestingsteden als Montecchielo. Hier wil je zijn! Dit is het Toscane waar wij zo van houden. Hier zijn de dorpjes mooier; is het eten lekkerder en komen de mooiste wijnen vandaan. Wij kunnen het weten.

Wij zullen op iedere reis naar Italië even San Quirico aandoen. 1 of 2 dagen het ultieme Italië gevoel ondergaan.

Dag 11. 2047 kilometer op de teller

Het is warm in Toscane. Vanmorgen bij het ontbijt was het al 31° en al snel liep het op tot 39°. Pffff, geen weer om op stap te gaan, maar mooi Toscane roept.

Eerst naar Pienza. Boven op een heuvel liggen de rijkdommen van Pienza uitgestald. De rijkdommen komen van de 15e -eeuwse paus Pius II, een inwoner van Corsignano, zoals Pienza toe nog heette. De duomo(kathedraal) en enkele palazzo’s zijn door hem neergezet en daar genieten wij nu nog van. De architecten hielden destijds geen rekening met het gewicht van de gebouwen en de heuvel, waarop Pienza ligt, is langzaam aan het bezwijken. Diverse reddingsplannen zijn al in uitvoering.

Dan door naar Montepulciano, zo’n 12 kilometer verder. Montepulciano genoot mee van de rijkdom in de streek en zeker in de 16e eeuw heeft de familie Medici heeft veel geld en cultuur in het stadje gepompt. Pittoreske straatjes en prachtige pleinen, zoals de Piazza Grande met zijn schitterende palazzo’s en duomo laten je genieten. Montepulciano is vooral bekend door zijn wijnindustrie. De goddelijke vino nobile komt hier vandaan. Wij hebben weer een paar heerlijke flesjes gekocht.

Dan maar weer door naar Monticchiello. Dit dorp is vele malen het slagveld geweest in de strijd om de macht in 13e-16e eeuw.

Het minder bekende en kleine, maar zeer zeker charmante en gefortificeerd dorpje uit de Middeleeuwen dat ook wel bekend staat als la terrazza della Val’Orcia, oftewel het terras van de Val d’Orcia. Hier is de vallei op zijn mooist. Dwaal even door de straatjes en geniet van het uitzicht vanaf de muur op de vallei.

Weer terug naar San Quirico en daar weer de rust van de ommuurde stad. In de schaduwrijke straatjes vind je weer rust en kan je, met een glaasje wijn, weer even genieten van de 60 kilometer van het rondje Valle d’Orcia. Wij vinden dit het mooiste stukje Italië (en over smaak valt niet te twisten). Morgen vertrekken we richting De Marche……..

Dag 12 en 2252 kilometer op de teller

We verlaten Toscane en rijden De Marche binnen. Langs het meer van Trasimeno naar Perugia en dan richting Ancona. 12 kilometer voor Ancona, ligt midden in het prachtige heuvellandschap het slaapstadje Staffolo. De oude kern is ommuurd en daar, in één van de nauwelijks straatjes ligt ons hotel. Staffolo zelf stelt weinig voor. Het heeft een prachtige belvedere met uitzicht op het schitterende dal. Verder valt er niets meer te melden. De restaurants zijn gesloten i.v.m. Covid 19 en gaan pas in augustus open. Er is 1 bar open en verder lijkt het een spookstad. De mensen zijn aardig en behulpzaam, maar zo gaat het in de horrorfilms ook altijd. Overdag aardig en in de nacht word je in je kamer aan bonken gesneden of slachtoffer van een satanisch ritueel. Nee, hier is geen horrorfilm in de maak, maar een stadje dat zwaar heeft geleden onder het Coronavirus. Relatief zwaar getroffen en de angst zit er nog goed in. Heel langzaam durven de mensen wel iets meer, maar vooral toeristen worden nog gezien als ‘wandelende besmettingshaarden’.

Ok, ik was bij de bar gebleven en daar hebben ze een heerlijke, gekoelde Verdicchio di Jesi, de wijn uit de streek. Heerlijk en alle horrorverhalen zakken weg, als we in het zicht over de vallei weg mijmeren. De Marche is prachtig.

Dag 13 en 2397 kilometer op de teller

Koude rillingen en een vest aan bij een temperatuur van 37°C. Dat is het verhaal van vandaag.

Vandaag begon beter dan dat we gisteren hadden afgesloten. Het restaurant, dat we wilden bezoeken, bleek ook al dicht. Eén stad, 3 restaurants en allemaal dicht. Het dichtstbijzijnde en geopende restaurant was op 14 kilometer en met een fles wijn in mijn mik is dat geen optie. Dan maar een koek en een bouillon. Goed voor de lijn.

Het ontbijt was fantastisch, dus we gingen goedgehumeurd en goed gevuld op pad. Op weg naar de grotten van Frasassi.

Grotte di Frasassi is een groot ondergronds grottencomplex dat is gelegen in een natuurpark in de Italiaanse gemeente Genga. Het grottenstelsel is pas in 1948 ontdekt en vanaf de jaren ’70 opengesteld. Nu is er een 1,5 kilometer wandelpad. Het is er 14 graden, dus Christhel had een vest nodig. Toch lopen de rillingen over je lijf bij het aanschouwen van al dat moois. Wat een verschrikkelijk mooie grot. We hebben al wat grotten bezocht over de wereld, maar deze komt met stip in de top 3. Wat een prachtig schouwspel. De foto’s kunnen nooit weergeven wat wij hebben gezien, maar we voegen er een paar bij. We hebben er een paar honderd gemaakt en het hadden er duizenden kunnen zijn. Hangend aan de staart van de groep kon Fred de tour afmaken, maar hij was blij dat hij weer verder kon naar de volgende bestemming.

De Marche is mooi en dat hebben we al gezegd, maar vandaag hebben we een deel bezocht dat ons helemaal heeft verrast. Werkelijk schitterend en meer ongerept dan bijv. Toscane. Op weg naar het superpareltje van de dag, Corinaldo, reden we door een prachtig gebied. Vergezichten, zonnebloemen en zelfs een veld lavendel. We hebben genoten en toen moest Corinaldo nog komen. Dit pareltje ligt er nog maagdelijk en ongeschonden bij, althans zo lijkt het. Toeristen komen hier nauwelijks en dat is echt zonde. Ok, je moet flink traplopen, maar dan krijg je ook wat. De zwaar ommuurde stad is vriendelijk en schoon. We waren onder de indruk. En toen was de dag nog niet eens voorbij.

Normaal logeren wij in Staffolo bij onze vrienden Giancarlo Tomassetti en zijn vrouw Adriana bij La Ciminiera. Echter, de leeftijd en Covid heeft hen doen besluiten te stoppen met de B&B. We gingen even langs en Giancarlo troonde ons mee naar zijn nieuwe appartement, binnen de muren van Staffolo (100 meter van ons hotel). Trots liet hij zijn prachtig verbouwde huis zien en we moesten beloven terug te komen en mogen dan van zijn landgoed gebruik maken. Met het hart gesproken Italiaans versta je altijd en met natte ogen namen we afscheid. Morgen gaan we naar Padua……

Dag 14. 2753 kilometer op de teller

Dag 14 begint goed. Het is 8 uur, Fred staat onder de douche en Christhel pakt alvast de koffer. Plotseling hevig geklop op de kamerdeur. De eigenaar van het hotel: “Jullie auto wordt weggesleept. Hij staat op de plaats van de markt.” Paniek!!! Hij zegt: “Geef mij de sleutels. Ik zet hem voor jullie weg”. Vlug de sleutels gegeven en Fred rende hem even later achterna. Eind goed, al goed. De auto staat buiten de poort en wij aan het ontbijt. Overigens staat er geen bord op de parkeerplaats, alleen dat er vanaf 1 juli een wegsleepregeling is voor ?????

Pffff, de dag is weer begonnen en dit incident snel vergeten. We beginnen aan de rit naar Padua. Na zo’n 350 kilometer, 3 files en erg veel opbrekingen, bereikten we Padua. Wij zitten midden in het historische centrum in de ‘zone limita’ op het Piazza dei Signori. Het is ook hier marktdag en alle pleinen staan vol met kramen en wij moeten onze weg vinden naar onze B&B. We vinden het snel, maar op aanbellen wordt niet gereageerd. We hadden een afspraak voor 13.00 uur en zouden dan naar onze gereserveerde parkeerplek worden begeleid. C&F zijn altijd op tijd, maar de gastheer was nergens te bekennen. Na even speuren een telefoonnummer gevonden en de gastheer gebeld. Hij was elders en kon niet naar de B&B komen. De deur wordt door een cijfercode geopend en op 1e verdieping ligt jullie sleutel. En parkeren? “Vlakbij is een openbare parkeerplaats. Daar sta je veilig”.

Ok, spullen naar boven en Fred gaat de auto parkeren. Had ik al gezegd dat het marktdag is en dus overal kramen? Slinger-de-slang tussen de kramen door op zoek naar de parkeerplaats. Alles eenrichtingsverkeer en drie keer de parkeerplaats zien liggen. Dan maar op z’n Nederlands en dwars, tegen de rijrichting in, toeterend en zwaaiend als een Italiaan naar de parkeerplaats en hij staat. Nog schadevrij en met alle ruiten intact. Ik ben benieuwd wat ik morgen aantref.

Padua, heeft een rijke geschiedenis. Dit komt vooral door de oude universiteit. De stichting van de universiteit in 1222 was van groot belang voor de stad. Zeer vooraanstaande wetenschappers, waaronder Newton en Galileo Galilei, hebben aan de universiteit gedoceerd.

De stad kent vele indrukwekkende pleinen zoals Prato della Valle, een van de grootste pleinen van de stad. Dit plein dateert uit de barok en wordt omgeven door beelden van illustere personen uit Padua. Fantastisch om rond te wandelen.

Vanaf het plein ben je, via de Via Umberto I met zijn mooie façades, in no time bij de architectonische gebouwen van het Piazza delle Erbe, het Piazza dei Frutti en het Piazza dei Signori, waar al duizend jaar iedere ochtend in de galerijen pittoreske markten worden gehouden.

Op ‘ons’ plein, Piazza dei Signori, staat de prachtige klokkentoren. Indrukwekkend gebouw. He he, genoeg gewandeld in 32°. Nu een wijntje en morgen richting Ponzano Veneto.

Dag 15 en 2849 kilometer op de teller

Gisteren en vannacht getuige geweest van een ware transformatie van Piazza dei Signori in Padua. Overdag een marktterrein en na 16.00 uur wordt het plein omgetoverd tot een mega-restaurant-plein en worden tafels, stoelen en parasols in no time neergezet. ‘s-Nachts, rond 02 uur, draait het proces en wordt het plein weer marktterrein. Echt leuk om te zien, maar minder om dat midden in de nacht te moeten horen. Nadeel van aan het plein zitten, maar maakt het niet minder aantrekkelijk.

Ik sta, met mijn afgetrainde en soepele lijf, bekend om mijn ‘moves’ op de dansvloer, dus toen ik vanmorgen mijn auto geheel onbeschadigd terugvond op de publieke parkeerplaats en een vreugdedansje maakte, werd mij direct een rol in een Italiaanse dansfilm aangeboden. Dat begrijpen jullie wel. Ok, ik was blij.

Vandaag richting Ponzano Veneto, maar eerst naar Bassano del Grappa. Dit heerlijke stadje staat vooral bekend om de Ponte degli Alpini (ook wel: Ponte di Bassano of Ponte Vecchio), een overdekte houten brug over de rivier de Brenta. Ontworpen in 1569 door de architect Andrea Palladio. De brug werd verwoest in 1748, maar drie jaar later weer opgebouwd. In 1813 werd de brug verwoest door de Franse troepen, en herbouwd; in 1945 door Italiaanse Partizanen (om de Duitse vijand te stoppen en te voorkomen dat de stad door de geallieerden zou worden gebombardeerd) en herbouwd door de Alpini. Een brug met lange geschiedenis en nog steeds de trots van Bassano del Grappa. Het stadje kent ook prachtige pleinen, verbonden door kleine straatjes. Heerlijk om doorheen te banjeren. Echt weer zo’n redelijk onbekend pareltje en wij waren er.

Nu in Ponzano Veneto. Het hotel, Relais Monaco, is fraai en voor ons een bewuste keus om, voor onze strandweek in Bibione, even een middag/avond heerlijk bij te komen van 15 dagen rondtrekken door Italië. Het hotel is fantastisch en heeft geweldige kamers. Lekker even alles afspoelen en klaarmaken voor de strandweek in Bibione.

Dag 16 en 2960 kilometer op de teller

De auto mag een week gaan uitrusten. Waren de eerste 2 dagen nog redelijk rustig, moest de auto vanaf dag 3 flink aan de bak. Klimmend, draaiend en flink vermogen gebruikend heeft hij ons weer overal veilig gebracht. Zijn waarschuwingssystemen draaiden overuren in het Italiaanse verkeer en zeker in de supersmalle straatjes en parkeergelegenheden waar je eigenlijk nog geen koffer zou neerzetten. Iedere ochtend stond hij braaf op ons te wachten en bracht ‘Anky’ ons foutloos naar de volgende bestemming. Hij heeft een week rust verdiend.

Vandaag voert de route ons naar de strandbestemming, maar eerst gaan we inkopen doen in Ponzano Veneto, bij de Panorama, een soort Makro/Sligro. De auto is volgestampt en er is ook wat wijn tussen de boodschappen verstopt. Je kan niet zonder komen te zitten en in dit wijnmekka is de keuze enorm en de prijzen erg vriendelijk.

Ok, dan is het eindelijk zover, dus op naar Bibione.

Bibione is een populaire badplaats tussen Venetië en Triëste in Italië die vooral bekend staat om haar prachtige goudgele zandstranden. Met name voor families met kleine kinderen is Bibione een ideaal vakantieadres. Het strand loopt hier namelijk heel geleidelijk af in de Adriatische zee en blijft ook daarna nog lang ondiep. Daarnaast is er op het strand van alles te beleven.

Op het 8 kilometers lange en 400 meter brede zandstrand van Bibione kun je je uitstekend vermaken, want naast luieren kun je er genieten van een lekkere lunch en meedoen aan verschillende sporten. Variërend van zeilen tot beach tennis. Ook is het strand uitgerust met allerlei faciliteiten, zoals ligbedden, parasols, strandtentjes, kleedruimtes, douches, en toiletten. Verder heeft dit strand een blauwe vlag keurmerk: een exclusief eco-label dat alleen wordt uitgereikt aan de schoonste stranden. Er is een niet-roken beleid op het strand. Bibione heeft verder een gezellig centrum waar veel winkels, bars, uitgaansgelegenheden en Italiaanse restaurantjes verspreid liggen.

De familie Griep (Christhel) komt al vanaf 1966 in Bibione!!!! Wij gaan er een weekje genieten.

Mocht je nu, na het volgen van onze reis, zin in zo’n vakantie hebben, de ReisMeiden willen je graag helpen om dit mogelijk te maken. Elke variatie op onze reis is mogelijk.

Dag 17, stranddag 1

Bibione heeft zo’n 100.000 bedden (hotels, vakantiehuizen en campingplekken) die in het hoogseizoen tot de nok gevuld zijn. Met name Duitsers, Oostenrijkers, Tsjechen vinden hun weg hierheen. Nu is Bibione vooral gevuld met Italianen. Vakantie in eigen land, wordt flink gestimuleerd door de Italiaanse regering. Vorig jaar kregen de Italianen zelfs een toeristencheque, ter waarde van € 500, te besteden binnen Italië.

Tijdens onze reis valt het op dat er enorm veel Italianen op reis zijn in eigen land. Niets mis mee.

Vanmorgen ging ik broodjes halen bij de supermarkt en liep gelijk met een Italiaan naar binnen. We begroetten elkaar en liepen naar de counter van de broodafdeling en sloten aan in de rij. Pal naast deze counter is de vleeswaren/kaasafdeling. Daar stond een Duitse vrouw met twee enorm vervelende kinderen. Kinderen mogen alles in Italië, maar ze moeten wel overal vanaf blijven. De twee bleven maar zaniken en allerlei goederen pakken en de slager had ze al 2 keer gewaarschuwd. Terwijl de vrouw nog vleeswaren aan het bestellen was, was bij het brood de volgende aan de beurt. De Duitse schreeuwde (want praten kon je het niet noemen) haar broodbestelling door. De Italiaan stak hier een stokje voor en zei, op kalme, maar niet mis te verstane toon, dat hij en dan ik aan de beurt waren. De Duitse bond in en bleef bestellingen voor vlees en kaas schreeuwen. De kinderen waren inmiddels overgegaan tot het openen van verpakkingen en wederom waarschuwde de slager haar weer. De Italiaan was snel klaar bij het brood en ik was aan de beurt. Wederom schreeuwde de Duitse haar bestelling door. De Italiaan kwam terug, ging op 20 cm voor de vrouw staan en in zeer rap en niet erg vriendelijk Italiaans maakte hij haar duidelijk dat zich diende te gedragen en beter op haar kinderen moest passen. De Duitse beende boos weg, haar kinderen aan de arm voortslepend en de Italiaan liet weten dat hij RESPECT hoog in het vaandel had staan. Statig wandelde hij weg en toen ik even later wegliep zag ik hem zitten bij het café, met een krant en een ‘doppio’. Hij groette mij. De Duitse liep toen nog verhit in de winkel en haar kinderen hadden de speelgoedafdeling gevonden en namen vast een voorproefje.

Ik vind het niet erg dat er veel Italianen op vakantie zijn……..

Het was heerlijk vandaag op strand. Lekker kunnen genieten van de zon, al was het redelijk bewolkt. Fijn dat we onze vriendin, Chantal De Mattia weer gezien hebben.

Dag 18 en stranddag 2

Ik moest vanmorgen even een berichtje beantwoorden en daarvoor kopieerde ik een stuk tekst dat ik eerder had geschreven. Terwijl wij richting strand liepen dacht ik over het gemak van de hedendaagse techniek na. Knippen, plakken en kopiëren zijn ons echt tot gemak. Ik liep het strand op en kreeg ineens een brainwave. Het hele strand ligt vol met kopieerapparaten. Ik zie mannen en vrouwen, met hun kopietjes op het strand liggen. Geweldige apparaten, die uitstekend hun werk doen. Verder lopend zie ik ook: toner leeg; papier vastgelopen; vlekkerige inkt en gescheurd papier. Ook het menselijke kopieerapparaat functioneert niet altijd perfect. Je moet echt aan de goede knoppen zitten voor een goed resultaat. Je kan ook overduidelijk zien als er een andere monteur aan de machine heeft gerommeld.

Of wat denk je als een ander lettertype is gebruikt of het ‘vet’ of ‘cursief’ heeft nog aangestaan. Het zijn geen foutloze machines en het vergt nog wat om de perfecte kopie te krijgen. Eén ding is zeker: copuleren en kopiëren klinken alleen bijna hetzelfde.

Dag 19 stranddag 3

Het is warm en benauwd in Bibione. De temperatuur gaan ver boven de 30° en er is nauwelijks wind. Het zeewater is bijna 28° en voelt aan als uilenzeik. In de schaduw moet je niet bewegen, want je loopt leeg. We drinken liters water om gehydrateerd te blijven, anders raak je onwel. Het heeft zondagnacht flink geregend en daarna is de lucht geklaard en is er een hittefront Italië binnen gedreven. De komende dagen wordt het nog iets warmer.

Niet te veel bewegen, schaduw opzoeken en veel water drinken. De verhouding water vs. wijn is nu wel uit balans. Vanavond hebben we een tafel gereserveerd, pal voor de televisie en hopen dat de sfeer geweldig wordt en dus een positief resultaat voor Italië. Het EK-voetbal leeft hier niet echt, maar in de restaurants is het vechten voor een tafel voor de televisie.

We houden het kort. Het zweet gutst alweer van mijn lijf…….

Dag 20 en 21, stranddagen 4 en 5

De beleving van de Coronamaatregelen is, hier in Italië, geen hot item. Sinds een week mag je buiten zonder mondkapje lopen en is het alleen verplicht binnen in openbare gebouwen, openbaar vervoer en supermarkten en restaurants. Iedereen houdt zich eraan, al zie je op terrassen nog wel eens een dissonant. Geen probleem, mits je maar afstand houdt. Men is gelaten en zuinig op de eigen gezondheid. Het vaccineren leidt niet tot massaal protest en men heeft, bij de allereerste golf, hier zwaar geleden. Er zijn toen serieuze maatregelen genomen en die werden en worden door het volk gedragen en opgevolgd. Ik vroeg aan een Italiaan, hoe dat nu komt. “Allereerst moet je je niet druk maken bij 30°+. Ten tweede kunnen we toch allemaal zien dat de maatregelen nodig zijn en werken. Ten derde is Italië een grijs land en wil niemand zijn opa of oma besmetten.”

Eigenlijk is het simpel hier. Je moet je niet zo druk maken. Doe wat nodig is en zeur niet.

‘Gallina che canta ha fatto l’uovo'(de kip die kakelt, heeft het ei gelegd), zoiets als, je bent zelf verantwoordelijk voor de onzin die je uitkraamt.

Heerlijk die Italianen.

Nog 1 dagje strand en dan gaan we weer naar huis. Bij die gedachte denk ik wel eens: “Laat ik niet een stukje thuis hier achter” Ik voel mij wel thuis in dit land, hoewel ik er niet zou willen wonen. Maar er zijn zaken en gewoon dagelijkse dingen die ik hier erg kan waarderen. Respect en ‘la dolce vita’.

Dag 22, stranddag 6.

Onze strandweek in Bibione is bijna voorbij. Nog een paar zonnestralen, de koffer pakken, huisje schoonmaken en uit eten en dan is het tijd om te gaan slapen, want morgenvroeg rijden we richting Duitsland, Pommersfelden. Aan het begin van de strandweek vertelde ik dat de familie Griep (Christhel) al vanaf 1966 hier op vakantie gaat. Nadat de kinderen ouder werden andere bestemmingen bezocht, maar vanaf 1998 is Bibione weer opgenomen in de jaarlijkse Italië-reis. Het is vooral nostalgie die ons hierheen brengt. Wij namen Pa en Ma Griep altijd mee op vakantie en zij waren altijd lyrisch over Bibione. Ik wilde dat ook eens meemaken en zo werd Bibione weer een vaste stek. Altijd maar een weekje, want langer is echt niet nodig. Bibione is nostalgie en brengt verder niets dan een geweldig strand. En natuurlijk Chantal De Mattia, die al die jaren werkzaam is in onze favoriete strandtent. Daar brengen we nogal wat uren door, zeker als het 30°+ op het strand is. Schuilen voor de hete zon en ons laven, dankzij de goede zorgen van ‘onze’ Chantal. Het is altijd fijn om haar weer te zien en het doet pijn om weer afscheid te nemen.

Bibione maakt zich klaar voor een grote invasie toeristen, die vanaf dit weekend worden verwacht. Duitsland en Oostenrijk krijgen nu vakantie en Bibione is zeer goed bereikbaar voor hen. Wij zijn dan op de terugweg en hebben nog net een rustige week op het strand afgesloten.\

Dag 23 en 3604 kilometer op de teller

Om 06.45 uur vertrokken uit Bibione en 15.25 uur, na 644 kilometer, gearriveerd in Pommersfelden, met slechts 1 (tank-)stop van 5 minuten.

Het was onderweg naar Duitsland niet ernstig druk, maar richting Italië stonden enorme files. In Oostenrijk scheen de zon en dan is het prachtig. Oostenrijk in de regen is geen feestje. Dus maar een paar foto’s van Oostenrijk in de zon.

Wij zijn in Duitsland gewend aan Baustellen en af en toe één van 10 kilometer draaien wij de hand niet voor om, maar toen wij een bord bij Erlangen van 76 kilometer Baustelle zagen staan zakte de moed in onze schoenen. Gelukkig gaat die Baustelle in delen en konden we na de eerste 15 kilometer de snelweg af naar Pommersfelden. Morgen beginnen we dus met de resterende 61 kilometer Baustelle. Lekker vooruitzicht.

We zitten nu in het strafbankje. We hadden geen negatieve test bij ons en zitten nu bij Friedrich Hofmann te wachten op de uitslag van de sneltest. Gelukkig hebben we er een wijntje bij en na een kwartiertje mogen we ons weer ‘negatief’ noemen.

Vanavond aan de wienerschnitzel van Rosemarie Höfmann en dan is Pommersfelden weer een compleet feest geweest.

Dag 24 en 4260 kilometer op de teller

De reis is ten einde, Schiedam is weer bereikt. De laatste kilometers van Pommersfelden naar Schiedam zijn altijd de langste. Bestond er maar een reisknop, als je die indrukt je direct op de plaats van bestemming bent. Helaas. De rit begon met de resterende 61 kilometer Baustelle, waar we gisteren in belandde. Na een halfuurtje ging er een waarschuwingslampje branden en bleek de bandenspanning van mijn linker achterband te laag of afwijkend. Even controleren bij de eerstvolgende benzinepomp en er wat lucht bijgedaan. Was niet lek ofzo, maar 0,3 atm. lager dan mijn rechterachterband. Probleem opgelost en tot in Schiedam geen afwijkingen in bandenspanning meer gehad.

Wel heel opvallend dat er direct een auto met Roemeens kenteken voor ons ging staan en enkele Roma’s plotsklaps behulpzaam wilden worden. Op ….-stralen in zeven verschillende talen was afdoende, maar, kijk uit, op de Duitse Autobahn bij de parkeerplaatsen, benzinepompen en restaurants. Ze roven je spullen waar je bij staat.

De reis is weliswaar ten einde, maar er blijft een gelukzalig gevoel. We hebben zoveel mooie plaatsen bezocht; schitterende streken doorkruist en geweldige mensen ontmoet. Wij kijken zeer tevreden terug op onze reis en hopen dat jullie een beetje mee hebben kunnen kijken en lezen.

Wij gaan de auto leeghalen, wijn in de wijnklimaatkast opbergen en dan, met een wijntje alles de revue laten passeren. Tot de volgende reis…….